روسری

روسری چند رنگی که دختران عشایر وقت عروسی شان روی سر می گذارند، همانی که عروس کشان می خوانندش، داستان غمگینی دارد. داستانی که کم شنیده شده است.

دختر، کم سن و سال است. از آن دخترهای زیبای بِکر که سرخی لُپ هایشان از دویدن های زیاد در هوای سرد و آفتابِ تیزِ کوه هاست. از آنهایی که نمی شود که ندیدشان. از آنهایی که همین شادی های کودکانه ی شان آنها را هل می دهد که بزرگ شوند. جوانی می بیند. جوانی که اتفاقا رسم خواستن نمی داند. عاشق که نه، جوان، دختر را می خواهد. که به هر چه خواسته باید برسد. دخترک می شود یک خواسته بزرگ برایش. با قلدری... با قلدری که زن نمی دهند. می زنند تخت سینه اش و می رانندش. پسر -که گفتم، رسم خواستن نمی داند- منتظر می ماند. جوان دیگری، که این یکی مودب است و وزین، و کار میکند و اسبی دارد و دلی که به لُپ های سرخ و آفتابْ سوخته ی دخترک باخته، با خلعتی هاش و هر چه در آینده خواهد داشت و امروز ندارد، دختر را از پدرش خواستگاری می کند. دخترک می خندد، آفتاب می خندد و مادر قند را می گرداند. دختر را، که بَزَکی نمی خواهد، اندکی می آرایند و سوار بر اسب جوان می کنند. جوان در جلو، آیینه داری در میان و دختر و اسب در پشت. و هاله ی میان چشمانِ شرم آگینِ جوان و صورتِ سرخ از شرمِ دخترک، روسری چند رنگیست که از میان خلعتی ها، جوان، جداگانه به نیت امروز و اینجا خریده است.

جوان بی آداب و جاهل اما، خواسته اش را در دست دیگران، تاب نمی آورد. به خیال عزا کردن عروسی و گفتن اینکه من هستم و همیشه ی خوشی هایتان را زخم میزنم، تیری از تفنگ در می کند که به آینه می خورد. صدای بلندِ خرد شدن آینه و خورشید که هزار تکه شد و به کنار دره ریخت و اسبی که می ترسد، و می دَوَد، و با دخترک زیبای سوارش، به ته دره سقوط می کند...

از دخترک، همان روسری چند رنگ، آویخته به سنگی در میانه ی دره می ماند و از دل سوخته اش، همین داستان.*

*: به اقتضای نوشتن، من چیزهایی به قصه افزودم. مغز داستان اما همان است، که بود. دختری و خواستگار جاهلی و دامادی و تفنگی و اسبی و سقوط... و باز هم همان روسری.