تاریخ هنر

باوری در تاریخ هنر هست که منشا ابزار سازی و منشا خلق هنر رو یکی نمی دونه. معتقده اولی از نیاز به بقا و دومی از ذوق سرچشمه گرفته. به نظر من این در عصر ما هم صادقه. تو نمی شه که به فکر نون شب و نیاز به بقا باشی و بتونی یه اثر هنری رو خلق کنی. می تونی کپی کنی، حتی خیلی هنرمندانه اما خلق، نه. اگه اینطور باشه که به نظرم می تونه درست باشه، اثراتی که هنر روی اونها می ذاشته، با اثراتی که روی ما می ذاره یکیه؟ همیشه ی تاریخ، اگرچه هنر نیازمند درد و درک بوده، و این درد خیلی وقت ها از موانع سر راه ادامه ی بقا می اومده اما خود اون موانع نمی تونستن موجب ایجاد هنر بشن. اما عموما زمینه ی بسیار مساعدی رو ایجاد می کردن برای تلطیف روح و اونوقت بوده که ذوق خودشو نشون می داده. ایده آل ترین حالت به نظرم وقتی بوده که هنرمندی رو رو در اوج مشکلات یک فرد ثروتمند پیدا می کرده و بعدش شروع می کرده به حمایت مالیش. یا اینکه هنر مند ها در حوزه های دیگه کار می کردن و وقتی بازنشست می شدن و پولی و وقت آزادی باهم گیرشون می اومده شروع می کردن به نوشتن و خلق هنر. ما این حال رو می فهمیم. درد و حس یکسانی از نیاز به رها کردن مشکلات و غوطه وری در عیش مدام رو همه مون تجربه کردیم. از انسان های نخستین با نقاشی های غارشون تا ما. اما درک اونها از این هنر چی بوده؟ آدمی که از شکار سختی برگشته و دفعه ی بعدی که گشنش بشه باز می ره به شکار، دنیا رو ساده تر اما همونطوری می دیده که من می بینم؟ برای اون شکار کردن و بهتر شکار کردن، مثل کار کردن و بهتر کار کردنه؟ 

 

نمی دونم... تاریخ هنر خوندن انگار از فلسفه خوندن هم سخت تره، اگه بهش فکر کنی...

مفرد مونث بي مخاطب!...