وقتی فیلم میبینم و فیلم میخوانم...

من معیار های من دراوردی خودم را برای فیلم خوب و بد دارم. من دراوردیست اما مهم است. برای من مهم است. فیلمی که با معیار های من خوب باشد برایم محترم است و فیلمی که توی معیارهای من دراوردی و وسیع من جا نشود،مال هر کارگردانی که باشد ممکن است نیمه کاره رها شود تا به شعور جفتمان احترام گذاشته شده باشد.

یکی از این معیارها این است که بلافاصله بعد از تمام شدن فیلم حالت بدنم،نگاهم،دست هام،طرز تکیه دادنم،حالت قفل مانده ی فکم،بغضی که ترکیده یا نترکیده،هیچکدام تغییری نمی کند.همان طور زل میزنم به صفحه ی نمایشگر و تکان نمیخورم. فیلم برای من جایی در درون سینه ام، پشت پلک هام یا توی سرم ادامه دارد.چند ثانیه ای ثابت میمانم و بعد آرام چشمانم را می بندم.همه چیز،همان جا، پشت پلک ها، تمام می شود...

 

من برای فیلم های خوب، معیارهای خودم را دارم و یکیش این است که بلافصه بعد از تمام شدنشان، تمام نشوند...

مفرد مونث بي مخاطب!...